Wat is een aardappel en tot welke familie hij behoort, een volledige beschrijving met foto

Er is geen mens ter wereld die geen aardappelen heeft geproefd. Voor sommigen is het het belangrijkste voedingsproduct, voor anderen is het een bron van extra calorieën. Aardappelen zijn bekend in onze voeding, maar hoeveel weten we over de plant zelf, de samenstelling en oorsprong, over de voordelen en nadelen voor het lichaam? Laten we hier meer in detail over praten.

Wat is aardappel: beschrijving

Aardappelen zijn een geweldige groente die het hele jaar door voedt, geneest en drinkt:

• er zijn meer dan 3000 kookmethodes voor aardappelgerechten bekend;
• gebruikt in traditionele en volksgeneeskunde;
• gebruikt als grondstof voor de productie van ethylalcohol.

Aardappelknollen zijn een opslagplaats voor vitamines. Naast water, zetmeel (ongeveer 20%), eiwitten, vetten, bevat het wortelgewas kalium, fosfor, magnesium, natrium, calcium, ijzer, een grote hoeveelheid vitamine C, B1, B2, B6 en appelzuur, foliumzuur, citroenzuur.

Het hoogste kaliumgehalte, nuttig voor het hart, de bloedvaten en het zenuwstelsel, wordt gevonden in de schil en het vruchtvlees onder de schil. Om dit sporenelement te behouden, adviseren voedingsdeskundigen om aardappelen in hun uniform te koken, dat wil zeggen in hun geheel, zonder te schillen. Gekookte of gebakken aardappelen bevatten een maximum aan voedingsstoffen.

Qua vitamine C-gehalte zijn aardappelen gelijk aan sinaasappels - 200 g knollen bevatten een dagelijkse behoefte.

Referentie. Na de verspreiding van aardappelen in Europa stopten de scheurbuikepidemieën - de consumptie van de groente in voedsel dekte de helft van de dagelijkse dosis ascorbinezuur.

De genezende eigenschappen van aardappelen zijn officieel erkend. Het extract van plantenscheuten wordt gebruikt voor de productie van antivirale en immunomodulerende geneesmiddelen, wondgenezende middelen voor de behandeling van maagzweren en infectieus-virale ziekten van de huid en slijmvliezen. Bovendien wordt ethylalcohol verkregen uit aardappelen en misschien kent iedereen de desinfecterende eigenschappen ervan.

De traditionele geneeskunde gebruikt de gunstige eigenschappen van aardappelen al lang voor de behandeling van verkoudheid, aandoeningen van het maagdarmkanaal, gewrichten, huidaandoeningen en brandwonden. De toepassingsmethoden zijn verschillend: infusies, tincturen, inhalaties, poeders, afkooksels, kompressen.

Referentie. Vers geperst aardappelsap wordt een remedie genoemd voor honderd ziekten, waaronder gastritis, bloedarmoede, hypertensie, atherosclerose, vleesbomen, diabetes mellitus.

Botanisch kenmerk

Onder natuurlijke omstandigheden in Zuid-Amerika is het een vaste plant, in de landbouw in Europa en Rusland wordt het gekweekt als eenjarige plant.

De hoogte van een aardappelstruik is 30-80 cm, in sommige gevallen kan hij 1,5 m bereiken.

Struiken worden gevormd uit 3-7 stengels. Aan het begin van de ontwikkeling zijn de stengels naakt, geribbeld of afgerond, rechtopstaand, naarmate de struik groeit, kunnen ze vertakken.

Het ondergrondse deel van de stengel produceert lange scheuten (uitlopers), op de toppen waarvan knollen worden gevormd. Stolonen zijn gemakkelijk te onderscheiden van wortels - ze zijn dikker en lichter. De lengte van de uitlopers bepaalt de grootte van het nest van de aardappelstruik - verspreid of compact.

Bij zaailingen zijn de bladeren eenvoudig, in een volwassen plant - complex behaard. De bladeren zijn spiraalvormig op de stengel gerangschikt, bestaan ​​uit een centrale bladsteel en meerdere paren zijlobben, die altijd eindigen in een enkele bladlobule. Er zijn steunblaadjes op de kruising van de bladsteel met de stengel. Bladeren sterven af ​​na bloei, vruchtvorming en knolvorming.

De kleur van stengels en bladeren varieert van lichtgroen tot donkergroen.Anthocyaanpigmentatie is mogelijk - afhankelijk van het type grond en de variëteit aan toppen kan het van kleur veranderen en een paarse of roodachtige tint krijgen.

Van twee tot tien bloemen worden verzameld in bloeiwijzen-krullen, gelegen aan de bovenkant van de stengel. Bloemblaadjes van witte, lichtroze of paarse kleur worden verzameld in een vijfbladige kroon. Later, in plaats van de bloemen, rijpen vruchten - bessen met een diameter van 2 cm, vergelijkbaar met een groene tomaat, met kleine zaden. Ze rijpen in de herfst en krijgen een aangename aardbeiengeur, maar ze worden niet gegeten vanwege hun giftigheid.

Aandacht! Gemalen delen van aardappelen (bladeren, stengels, vruchten, groene knollen) bevatten een giftige plantensubstantie solanine, die bij consumptie gevaarlijk is voor mens en dier.

Het wortelstelsel van aardappelen bestaat uit twee soorten:

• gegroeid uit zaden - stengel, met een centrale wortel en een groot aantal kleine wortelprocessen;
• gegroeid uit een knol - vezelachtig, bestaande uit de wortelsystemen van individuele stengels: spruit, bijna-stengel en stolon.

De plant wordt vermeerderd door zaden (voor het kweken van nieuwe variëteiten) en vegetatief (door de knol of gekiemde scheuten te verdelen). Een plant die uit een knol groeit, produceert in het eerste jaar een gewas.

Kenmerken van grondstoffen

Bij de basisproducten staan ​​aardappelen op de vierde plaats na tarwe, maïs en rijst.

Knollen zijn niet alleen geschikt voor voedsel, een aanzienlijk deel van het gewas wordt gebruikt als technische grondstof voor de bereiding van zetmeel, ethylalcohol, glucose en diervoeder.

Aardappelen produceren zonder veel moeite overvloedige opbrengsten en zijn gemakkelijk aan te passen aan verschillende klimatologische omstandigheden.

Veel mensen geloven dat de knol (knol) de vrucht van de aardappel is. In feite is dit een gemodificeerde scheut, waarin zetmeel, suiker en andere stoffen die nodig zijn voor de ontwikkeling van de plant zich ophopen. Dit verklaart de hoge voedingswaarde van de knollen. Echt fruit groeit, zoals eerder vermeld, op het bovengrondse deel van de stengel en is giftig.

Aardappelknollen beginnen zich te vormen met het verschijnen van de eerste bloemknoppen.

De vorm en kleur van de knollen zijn afhankelijk van de variëteit, grondsoort en klimatologische groeiomstandigheden:

• de vorm van de drie hoofdtypen - rond, ovaal, langwerpig;
• schil- en vleeskleuren - wit, roze, paars, rood, geel.

De schil van de knollen is dicht, glad of ruw. Aan de oppervlakte zijn de ogen (knoppen die uitgroeien tot nieuwe scheuten) en linzen duidelijk zichtbaar - kleine zwarte stippen waardoor de plant "ademt".

Aardappelen worden buiten en in kassen geteeld. Het wordt geplant wanneer de bovengrond opwarmt tot + 8 ... + 10 ° С, en de luchttemperatuur bereikt ongeveer + 20 ° С.

De plant is lichtminnend, stelt niet veel eisen aan de samenstelling van de grond, maar geeft de grootste opbrengst op lichte en middelzware lemen. De behoefte aan water is gemiddeld, aardappelen verdragen korte droogtes goed, maar een grote hoeveelheid vocht tijdens de bloeiperiode draagt ​​bij aan een rijke oogst.

Op de foto - aardappelen.

Tot welke familie behoort het

Solanum tuberosum L. is een meerjarige kruidachtige knolplant. Aardappelen (zoals paprika's, aubergines, tomaten) behoren tot de Solanaceae-familie. Een andere naam voor aardappelen is knolachtige nachtschade.

Systematische groep aardappelen:

• domein: Eukaryoten;
• koninkrijk: planten;
• afdeling: Angiospermen;
• klasse: tweezaadlobbige;
• bestelling: Solanaceae;
• familie: Solanaceae;
• geslacht: Nightshade;
• soort: Aardappelen.

Solanaceae telt meer dan 2300 plantensoorten, waaronder niet alleen grassen en struiken, maar ook bomen. Solanaceae worden gecombineerd volgens een gemeenschappelijk kenmerk: een ruggengraat-bloembladkroon, die is gevormd uit vijf aangegroeide bloembladen. Vruchten zijn capsules of bessen.

Onder de nachtschade bevinden zich veel sierplanten met een aangename geur, zoals geurig tabak en petunia, evenals vele soorten die mensen als voedsel gebruiken: aardappelen, tomaat, aubergine, bittere en zoete peulen peper, meloenpeer, physalis.

Referentie. Aardappelen en tomaten werden als sierplant naar Europa gebracht.

Er is een hybride van aardappelen en tomaten - tomaat - een wonderplant met aardappelknollen en tomaten op één struik. Met TomTato - de ontwikkeling van Britse wetenschappers - kun je ongeveer 500 stukjes tomaten uit één struik halen kers en enkele kilo's witte aardappelknollen.

Wilde aardappel

Ze wordt nog steeds gevonden in Zuid-Amerika. Het heeft knolachtige bitterknollen ter grootte van een walnoot. De Peruaanse Indianen hebben een manier gevonden om wilde aardappelen eetbaar te maken. Na enige tijd werden aardappelen het belangrijkste voedsel van de volkeren van Latijns-Amerika. Elke Peruaanse familie verbouwde zijn eigen aardappelsoort en gaf de kennis door van de selectie van een geweldige plant door overerving.

Aardappelen zijn meer dan 400 jaar geleden in Europa aangekomen en worden al lang beschouwd als een giftige plant. De groente werd pas in de 18e eeuw wijdverspreid en werd voor veel mensen een basisvoedsel.

Referentie. De eerste beschrijving van deze bizarre plant werd gemaakt door Cieza de Leon, een Spaanse historicus en conquistador: "... ze noemen papa's, zoals truffels, die na het koken van binnen zo zacht worden als gekookte kastanjes; het heeft geen schaal en ook geen bot, alleen wat truffels hebben, omdat het net als zij ondergronds wordt gevormd. "

Sindsdien zijn veredelaars constant bezig geweest met de smaak, opbrengst en voedingswaarde van aardappelen. Moderne aardappelvariëteiten verschillen qua opbrengst en grootte sterk van hun wilde voorouder en leveren tot 2 kg knollen uit één struik.

Kenmerken van wilde aardappelen

De meeste soorten wilde aardappelen zijn sinds de 18e eeuw onveranderd geteeld, vermeerderd door zaden om de zuiverheid van de soort te behouden. Wilde aardappelen worden gekenmerkt door lage opbrengsten, late rijpingstijden en worden geteeld op particuliere boerderijen. De prijs van wilde aardappelen is beduidend hoger door het gebruik van handarbeid.

Het uiterlijk van de landstruik, de kleur van de stengels, bladeren en bloemen hangt af van de variëteit aan wilde aardappelen. Het wortelstelsel is vezelig, met een klein aantal uitlopers en kleine knolknollen.

Soorten wilde groenten

De laatste tijd zijn wilde aardappelsoorten die al tweehonderd jaar niet zijn geselecteerd, wijdverspreid. De ongewone smaak van wilde aardappelknollen werd gewaardeerd door fijnproevers.

Wilde aardappelen anya

De Russische naam is Wild White, Anna's Fingers. Aardappelen met lange, klonterige knollen ter grootte van een wijsvinger, met een roze-beige schil en wit wasachtig vruchtvlees. De smaak is nootachtig.

Roze sparappel

Sparappel is een wilde aardappel met lange, zeer klonterige knollen met roze schil en romig beige vruchtvlees. De smaak is licht nootachtig.

Belle de Fontenay

Franse aardappel met kleine gladde knollen met gele schil en geel, dicht, wasachtig vruchtvlees.

Vitelotte

De Russische naam is Wild Black. Met langwerpige, sterk knolachtige knollen met een dichte schil van donkerpaarse, bijna zwarte kleur en paars vruchtvlees. Heeft een nootachtige smaak en een zoete kastanjegeur.

Wanneer het wordt gekookt, verandert het niet van schaduw, het wordt erg zacht en verandert in een rijke lila puree. Het heeft sterke antioxiderende eigenschappen, zoals alle gekleurde aardappelen.

Ozette

De oudste cultivar met langwerpige, zeer knolachtige knollen, bruine schil met kleine donkerbruine "sproeten" en diepliggende ogen. Dicht, romig wit vruchtvlees. Smaak met hints van geroosterde kastanjes, licht zoet.

Gevolgtrekking

Wie weet in welke richting de geschiedenis van de mensheid zich zou hebben ontwikkeld zonder aardappelen. Aardappelen zijn niet alleen het hele jaar door lekker en gezond, maar ook een medicijn en voedergewas.